თვითნასწავლმა მხატვარმა რეზო მექვაბიშვილმა საკუთარი ისტორია და შემოქმედება გაგვაცნო. დღეს ის ქალაქ გორში ცხოვრობს. ინსულტის მიღების შემდეგ ლოგინს მიჯაჭვულია და დამოუკიდებლად გადაადგილებას ვერ ახერხებ, უჭირს მეტყველებაც. უსახსრობის გამო სრულ რეაბილიტაციას ვერ იტარებს.
– ბატონო რეზო, როდიდან დაიწყეთ ხატვა?
– ხატვა 29 წლისამ დავიწყე. ეს იყო 1987 წლის 6 ივნისი. სიზმრად შემოდგომა და ყვითელი ფოთლები ვნახე. გაღვიძებისთანავე ავიღე ჩემი პატარა შვილის თეთრი ზეწარი, ფანქრები და ეკლესია დავხატე. პროფესიით ინჟინერი ვარ და როდესაც ხატვა დავიწყე, ამ საქმიანობას დიდ დროს ვუთმობდი. ჩემი ოჯახი ამ ამბავს უარყოფითად შეხვდა. ხატვამ ისე გამიტაცა, რომ აღარაფერი აღარ მინდოდა ამ საქმიანობის გარდა. მანმადე სახვით ხელოვნებასთან არანაირი შეხება არ მქონია. არც ბავშვობაში გამომიხატავს ხატვის ნიჭი.
– რა საქმიანობას ეწეოდით მანამ, სანამ ხატვას დაიწყებდით?
– ინჟინრად ვმუშაობდი, რაც შეეხება ბავშვობას კარგად და სასიამოვნოდ მახსენდება.
– აღმოგაჩინათ საზოგადოებამ როგორც მხატვარი?
– მე არავის არ აღმოვუჩენივარ, მე ახლაც აღმოსაჩენი ვარ. ჩემს ცხოვრებაში მოხდა მნიშვნელოვანი ფაქტი, ბიძაშვილი მყავდა საფრანგეთშ, მასთან სტუმრად ჩავედი. გზად ჩემი ნახატები გავიყოლე. თითქმის ყველას ვაჩვენებდი ჩემს ნამუშევრებს. ერთ-ერთი ასეთი ჩვენების დროსაც შემხვდა იაპონელი კაცი, რომელიც ჩემი ნახატებით დაინტერესდა. ახლაც მახსოვს მისი სახელი და გვარი: კლოდ მანი. საოცარი ის იყო, რომ ეს ადამიანი ფიზიკურად ძალიან მგავდა. ჩემი ნამუშევრების ნახვის შემდეგ მან დამიკვეთა ნახატების შექმნა. მე მას ვუხატავდი, მაგრამ კონტრაქტის თანახმად, უფლება მქონდა მხოლოდ მისთვის მიმეყიდა ნახატები და სხვა არავისთვის. საქართველოში დაბრუნების შემდეგრამდენჯერმე კიდევ გავუგზავნე ჩემი ნამუშევრები, მაგრამ ორმოცამდე ნახატი დამეკარგა. ადამიანი, რომელსაც ეს ნახატები გავატანე კლოდ მანთან, გზაში გარდაიცვალა. საფრანგეთში ყოფნის დროს რამდენჯერმე გამოფენებშიც მივიღე მონაწილობა. საკმაოდ სოლიდურ გალერეაში გამოიფინა ჩემი ნამუშევრები.